Krynica-Zdrój - historia

Źródła wskazują na to, że Krynica-Zdrój istniała już przed rokiem 1547. Rozwój miasta jest związany z odkryciem w leczniczych źródeł mineralnych XVIIw. . Początkiem uzdrowiska stał się "Mały domek" z 1794r., którym mieściły się pierwsze zakłady kąpielowe. Jako zdrój kąpielowy Krynica-Zdrój została nazwana w 1807 roku.
Kąpiele żurawinowe zaczęto tu stosować już od 1858r. Powstały takie obiekty jak Stare Łazienki Mineralne, Stare Łazienki Borowinowe, Dom Zdrojowy, Pijalnia Główna z deptakiem i Teatr Modrzewiowy. Rozwojowi uzdrowiska sprzyjało również wybudowanie w 1876r. linii kolejowej do Muszyny, wydłużonej w 1911r. do Krynicy-Zdroju. Pod koniec XIX Krynica-Zdrój stała się modnym i elitarnym uzdrowiskiem, miejscem spotkań wielu sławnych Polaków m.in. J. Matejko, H. Sienkiewicz, J.I. Kraszewski, H. Modrzejewska, J. Tuwim, K.I. Gałczyński, W. Rejmont, J. Kiepura. Europejski Festiwal im. Jana Kiepury, nazwiązuje do częstych pobytów Kiepury w Krynicy-Zdroju. W teatrze modrzewiowym, który spalił się w 1943 r. występowali L. Solski i H. Modrzejewska.
Krynica-Zdrój znana jest również z twórczości malarza prymitywisty Nikifora zwanego Krynickim.
Po I wojnie światowej odrestaurowano część obiektów i wybudowano nowe m.in. Nowe Łazienki Mineralne, Nowy Dom Zdrojowy. Zbudowano równiez schronisko na Jaworzynie Krynickiej i kolejkę na Górę Parkową, stadion zimowy oraz tor saneczkowy. Krynica-Zdrój stała się ośrodkiem sportów zimowych, odbyły się tu m.in. Mistrzostwa Europy w saneczkarstwie i Mistrzostwa Świata w hokeju na lodzie.
Druga wojna światowa i okres okupacji przerwały rozwój uzdrowiska. Natomiast po wojnie nastąpiła rozbudowa kurortu, powstały nowe sanatoria branżowe, efektowny zakład przyrodoleczniczy, pijalnia główna z salą koncertową, korty tenisowe - Krynica stała się największym kurortem w zespole uzdrowisk krynicko-popradzkich.